داداش عباس

کاری نداشت بقیه چه می کنند

روی همه اجناس بنگاه خوار و بار فروشی اش

از برنج و چای گرفته تا حبوبات و ادویه و سایر خرده ریزها

ده درصد می کشید و به قیمت قبل می فروخت. 

اگر مشتری پول همراهش نبود یا فقیر بود، پول نمی گرفت

تکیه کلامش هم ثابت بود:

*هروقت داشتید بیارید*

بچه ها مشتری ثابت اش بودند، هرچند بستنی و یخمک و کلا یخچالی نداشت، 

اما جلوی آجیلهایش *نه* مقاومت نمی کرد. 

تمام دل خوشی اش روی دیوار، بین قاب عکس بین الحرمین و ساعت سیکو بود.

هر صبح تمیزش می کرد و به او اقر بخیر می گفت و شب ها هم شب بخیر. 

انگار هنوز بوسه ای از جزایر مجنون در دلش مانده است

از عملیات خیبر به این طرف برای صدا زدن مردها، یک اسم فقط به کار می برد:

*داداش عباس* و غریبه ها را هم *آقا عباس*

 

نذری ها را خودش با وانت پخش می کرد

از اقوام و همسایگان شروع می کرد

آخر کار هم جلوی مصلی و پشت بهزیستی می رفت. 

هرکسی هم تشکر می کرد می گفت:

اگه دوست داشتی برا‌ی داداش عباس فاتحه بخون... 

در این زمانه

خوب بودن

دل شیر می خواهد...